Dat is geluk! Een verslag van onze IJsland-reis

Dat is geluk! Een verslag van onze IJsland-reis

Frouke: "In augustus ging ik met KrisKras naar IJsland. Als enige Nederlander tussen allemaal Belgen was dit een hele beleving. Hieronder een samenvatting van en tevens een ode aan onze geweldige reis."

Begin augustus vertrokken we met z’n achten naar de koudste uithoek van Europa; IJsland. Waar alle andere mensen daar in een paar uur naartoe vliegen, verkozen wij een paar dagen op zee. Alles voor de duurzaamheid!  

Puffins op de Faeröer eilanden

De eerste stop waren de Faeröer eilanden. Groene bergen, glinsterend water en steile kliffen kregen we te zien. Vooral Pieter had voor de hoogte geen angst en stiekem vreesden we voor een reis zonder reisbegeleider. Gelukkig had Lies de tablet en de autosleutels. Hangend over de rotsen speurden we naar kleine vogeltjes met een oranje snavel. Al snel nestelde de eerste puffin zich voor onze voeten. Of moet ik muffin zeggen? Dorpelingen werden opgeschrikt door een klokkenspel, veroorzaakt door Francis die zo nieuwsgierig was waar dat touw in de kerk toch voor diende.

John Snow en borrelende modder

Na drie dagen verruilden we de Faeröer voor een nog extremere plek; IJsland. Borrelende modder en een stomende aarde wachtten ons op. We konden opgelucht ademhalen zodra we wisten dat de vieze geur gewoon van buiten kwam en niet uit iemands achterste. Na een avond waarop burgers werden verslonden door weerwolven, stond er een wandeling op het programma. En niet zomaar een wandeling, maar een heuse speurtocht naar de grot van Game of Thrones. John Snow had hem zeker goed verstopt, want we zijn er niet kunnen geraken. In plaats daarvan verdwaalden wij in het enige IJslandse bos. Gelukkig maakten de warme baden veel goed. Al heeft Lies nog steeds de littekens van haar zeehondenduik naar het andere bad. 

Walvis-spektakel

Na een paar dagen Mývatn zetten we onze tocht voort naar Asbyrgi, waar de eerste IJslandse trui werd gekocht. Die kwam goed van pas, want de vorstelijke temperaturen zorgden ervoor dat we de wc-ruimte verkozen boven het zitten voor onze tent. In Husavik gingen we gestoken in grote overalls op zoek naar de reuzen van de zee. Al snel werd de ene walvis na de andere gespot. Eentje was zelfs zo zot om voor onze boot uit het water omhoog te springen. Ongelooflijk. Nog onwaarschijnlijker was hoe Nick dit moment wist vast te leggen. Vanaf dat moment verloren we zijn camera geen moment meer uit het oog. Stijn zag door de golven een beetje pips, maar het shotje werd trouw achterover geslagen. Al is hij nog zo ziek, zijn pintjes pak je hem niet af. 

Sneeuwballengevecht in de zomer

Een lange autorit naar Reykjavik volgde. Deze stad bleek toch iets minder sprookjesachtig dan gedacht en we verlangden al snel terug naar de ongerepte natuur. Op naar Hella dus. Hier begon de driedaagse trekking van Landmannalaugar naar Pórsmörk. Fier stapten we door het ruige landschap, waar een sneeuwballengevecht niet kon ontbreken. ’s Nachts sliepen we heerlijk warm in hutten. Al gruwelen we nog steeds bij de gedachte aan de sanitaire voorzieningen. Na vele kilometers door een magisch landschap en het doorwaden van ijskoude rivieren, waarbij Nick zijn gentleman skills ruimschoots heeft getoond, bereikten we de eindstreep. Althans, slechts twee kilometer van de juiste busplaats af.  

Wakkerliggen door het noorderlicht

Na de trektocht konden we wel wat rust gebruiken, maar het noorderlicht hield ons uit onze slaap. Dansende strepen licht zorgden voor een prachtig schouwspel. Net als Lisa, Lies en Pieter die met hun kopjes uit de tent naar boven staarden. De dagen erna bezochten we een waterval, en nog een waterval en nog een waterval. Gelukkig verveelt vallend water nooit. De laatste stop was Skaftafell. De dichtstbijzijnde supermarkt op anderhalf uur rijden zorgde voor allerlei creatieve creaties; spaghetti met erwten en pasta met bonen. Met de ijzers onder trotseerden we de gletsjer. Ondanks dat het kruipen onder een ijsboog het spannendste moment van de tocht was, was het zeker een bijzondere ervaring. De dagen raakten langzaam op en de laatste stop alweer was het ijsbergmeer. Waar Priska optimistisch in haar short liep en haar vijf truien helaas niet bij zich had die dag. 

Na een laatste kampeeravond moesten we onverbiddelijk de boor weer op, die ons langzaam wegvoer van IJsland. Wat was het een magische reis en wat hadden we veel geluk. We hebben zoveel moois gezien en gedaan, maar uiteindelijk was het de groep die deze reis onvergetelijk maakte. Zo op stap met zeven Belgen, dat is eigenlijk best wel tof.